ما به این باور رسیدیم که نیروی برتر از خودمان میتواند سلامت عقل را به ما برگرداند.

ما تصمیم گرفتیم که اراده و زندگی خود را به خداوند بدان گونه که او را درک میکردیم بسپاریم.

ما یک تراز نامه اخلاقی بی باکانه و جستجو گرانه از خود تهیه کردیم.

ما چگونگی دقیق خطاهای خود را به خداوند به خودمان وبه یک انسان دیگر اقرار کردیم.

ما کاملا اماده شدیم که خداوند تمام این نواقص شخصیتی مارا برطرف کند.

ما با فروتنی از او خواستیم که کمبود های اخلاقی ما رابر طرف کند.

ما فهرستی از تمام کسانی که آزار داده بودیم تهیه کردیم و خواستار شدیم که از تمام آنها جبران خسارت کنیم.

قدم نهم :

 ما به طور مستقیم در هر جا که امکان داشت از افرادی که به انها ازار رسانده بودیم مگر در مواردی که اجرای این امر به ایشان ویا دیگران زیان وارد نماید.

سوالی مطرح است و آن اینکه اگر کسی غیبت شخصی با بکند و بعد از مدتی پشیمان شده بخواهد حلالیت بگیرد اما می داند با گفتن اینکه من غیبت تو را کردم باعث کینه می شود، آیا جایز است به او بگوید یا جایز نیست؟ ظاهرا عده ای از فقها می فرمایند به او نگوید و برای آمرزش بخواهد زیرا همان گفتن مفسده بزرگتری را به بار می آورد. در مورد حق الناس هم همینطور است اگر امکان نداشته و یا باعث کینه و ... شود نباید به او گفت.

در این موضوع هر چه در نهج البلاغه گشتم چیزی نیافتم ولی از روایت های دیگر میتوان سود برد

قدم دهم:

ما به تهیه تراز نامه شخصی خود ادامه دادیم و هرگاه در اشتباه بودیم سریعاً به ان اقرار نمودیم.